No woman, no cry

No woman, no cry. 1974 Op het gevaar af dat ik gebeurtenissen door elkaar haal, waren mijn vriend en ik verliefd op hetzelfde meisje ? was het op een afstudeerfeest van een vriend die psychologie studeerde? zat ik al op de Rietveld of nog net niet? Zeker is dat het op een feest was op een zolder van een grachtenpandje hartje Amsterdam. Half struikelend op veel te hoge turquoise plateauzolen probeerde ik zwoel op dit nummer te dansen. Het nummer kwam binnen als een elektrische schok. Nog nooit had ik dit soort muziek gehoord - Amsterdam Noord versus Jamaica, niet echt gek - en of het nou kwam door de titel of omdat ik veel te veel gedronken had, de tranen brandden de drie lagen zwarte mascara van mijn ogen. Hoogblond met zwarte strepen op mijn wangen danste ik met een deejay die zichzelf later enorm promootte.
“Ben jij DE Harry de Winter?!” brulde ik dronken. En tot de ander feestvierders: ”Jongens! Dit is DE Harry de Winter!! DE DE DE!!!” Het kon niet uitblijven. Steeds dronkener geworden waggelde ik uiteindelijk met hem de grachten over naar de Staalstraat, waar hij ergens op twee hoog woonde. Wat ik daar zag had ik nog nooit gezien: wanden vol met lp’s. Van de grond tot het plafond waren de muren bedekt met het vinyl. Op een bed lag een vrouw te slapen.
“Dit is misschien toch niet zo’n goed idee” mompelde hij dronken. “Ze is mijn vriendin”.
Waar ik heen gegaan ben, alleen of met hem, geen idee. Maar de toon was gezet: No woman, no cry. Bob Marley &The Wailers, van het album “Natty Dread” 1974. Hij overleed zeven jaar later. Hoe dood gedraaid ook, ik kan er heel soms nog kippenvel van krijgen.
“Nee meisje, huil niet”