‘s Ochtends als ik wakker word, mijn ogen nog dicht,
droomdenk ik over dingen. Over een kopje, hoe ik eraan kwam en ook weer eraf. Over
een boek, een film, dingen die mijn leven kruisten. Maar ook over situaties.
Hilarische, komische, verrassende, trieste. Of een combinatie ervan. Dan wil ik
het opschrijven. Bang om de gedachten te verliezen durf ik nauwelijks mijn ogen
open te doen, uit bed te stappen om te plassen, koffie te zetten. Naast me op
het andere kussen ligt mijn reis laptopje. Meteen beginnen? Of het erop wagen
en uit bed stappen om de dingen te doen die gewoon zijn als je net wakker
wordt. Bij mij gaat nooit iets gewoon. Ik blijf niet in bed maar beperk de activiteiten
tot het uiterste. Wc, koffiemachine aan, raam open. In plaats van me aan te
kleden – kan niet eens want ik moet eerst mijn zere buikwond douchen – sla ik een plaid
om mijn middel zoals ik in Afrika een doek omsla. Met een dik vest zet ik me
aan het bureau met de grote laptop in de andere kamer. De frisse ochtendlucht
stroomt binnen. Evenals autogeluiden,
een blaffend hondje. Rinkelend glas van de glasbak die wordt geleegd. Stinkende
uitlaatgassen van de vrachtwagen die dat doet. Papa..
Papa, ik wil over u schrijven. Gisteren hoorde ik een liedje. Het
ging over u. Hoe u mama jaar na jaar verzorgd hebt na het herseninfarct dat
haar vleugellam en sprakeloos maakte. Tot u het na zeven jaar niet meer kon, gek
werd van haar taaltje. “1-2-3 geleukete..mooi..” Met dat en nog een paar standaard
eigen gemaakte woordjes moest ze het doen. U vroeg zich zuchtend en hoofdschuddend af hoe het mogelijk was dat ik met mama lol
kon maken, haar ogenschijnlijk wél begreep. We wachtten tot ‘de wal het schip
keerde’ want wisten ook geen oplossing. Die oplossing kwam, mama ging dood. Het
was haar gegund, ze wou niet meer.
Papa, mijn tranen waren opgedroogd dacht ik. Ik dacht dat ze nooit meer terug zouden komen. Maar sinds het liedje dat ik gisteren hoorde kan ik meren vol huilen als ik wil. Dat wil ik niet. Even huilen is goed. Dat heeft u verdiend. Lieve papa, dat u rust in vrede. Het liedje is voor u. Van Maarten van Roozendaal.
In dit te late einde
Hij zet haar bij het raam
Dan neuriet hij hun liedje
En dan fluistert hij haar naam
In dit te late einde
In dit onvoltooid gemis
Ze is gelukkig niet meer bang voor hem
Maar ze weet ook niet wie hij is
In dit te late einde
Hij veegt ‘t brood van haar gezicht
Hij geeft de planten water
Hij doet de gordijnen dicht
In dit te late einde
Helpt hij haar op ‘t toilet
Hij kust haar op haar voorhoofd
En dan tilt hij haar in bed
In dit te late einde
Soms leest ie dan gewoon een krant
Soms vertelt hij weer over vroeger
Streelt haar eindeloos de hand
In dit te late einde
Zo uitgeleefd, zo klein
Zondag gaat ie vissen
Als de kinderen er zijn
In dit te late einde
Haar medicijnen en haar bril
Soms doet zij haar ogen open
Alsof zij het zeggen wil
Dit te laten einde
Papa, mijn tranen waren opgedroogd dacht ik. Ik dacht dat ze nooit meer terug zouden komen. Maar sinds het liedje dat ik gisteren hoorde kan ik meren vol huilen als ik wil. Dat wil ik niet. Even huilen is goed. Dat heeft u verdiend. Lieve papa, dat u rust in vrede. Het liedje is voor u. Van Maarten van Roozendaal.
In dit te late einde
Hij zet haar bij het raam
Dan neuriet hij hun liedje
En dan fluistert hij haar naam
In dit te late einde
In dit onvoltooid gemis
Ze is gelukkig niet meer bang voor hem
Maar ze weet ook niet wie hij is
In dit te late einde
Hij veegt ‘t brood van haar gezicht
Hij geeft de planten water
Hij doet de gordijnen dicht
In dit te late einde
Helpt hij haar op ‘t toilet
Hij kust haar op haar voorhoofd
En dan tilt hij haar in bed
In dit te late einde
Soms leest ie dan gewoon een krant
Soms vertelt hij weer over vroeger
Streelt haar eindeloos de hand
In dit te late einde
Zo uitgeleefd, zo klein
Zondag gaat ie vissen
Als de kinderen er zijn
In dit te late einde
Haar medicijnen en haar bril
Soms doet zij haar ogen open
Alsof zij het zeggen wil
Dit te laten einde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten