“Zorgt u ervoor dat u alles uit gedaan heeft voor de operatie?”
Jajajaja, wat heb ik nou al met al.. Een paar gouden oorringetjes en een halskettinkje.
“En de tanden? Kunnen die eruit?”
Ik schrik me dood. Mijn tanden eruit? Kronen en bruggen, inlays en vullingen, hoe ver gaat dit in godsnaam?
De anesthesioloog – vroeger heette hij toch gewoon anesthesist? maar hij zei het echt “ik ben de anesthesioloog!”- begint aan mijn tanden te voelen. Probeert ze te bewegen.
“Rustig!” denk ik en zie me al liggen met het ingevallen mondje van een oude vrouw.
Klaarblijkelijk heeft hij het ok bevonden want hij gaat door naar de volgende ronde. Het wegmaken.
Wegmaken, dat is toch ook geen term. Weg-is-weg. Hoe kom je dan nog terug? Ik voel eens aan mijn oorlelletjes. Ja de ringetjes zitten er nog. Dat wordt nog een probleem. Niet het uitdoen, maar ze er weer ín doen. Ik besluit dat dat van later zorg is.
En dat is het. Want twee weken na het ontslag uit het ziekenhuis liggen ze nog steeds in de vensterbank te glimmen. Af en toe probeer ik het weer eens: priegelen om het dunne boogje goud in het tegenover liggende buisje van het ringetje te duwen. Mis. Zucht. Vriendinnen vragen. Maar mijn vriendinnen zijn net zo bijziend als ik. Laatst werd er een zelfs bijna hysterisch. “Ik kan het niet hoor! Ik word er gek van!” Zuchtend en met hopeloze blik liet ze zich achterover in de stoel vallen.
“Geeft niet hoor” trachtte ik haar gerust te stellen “ik probeer het gewoon weer zelf”.
En daar liggen ze dan, in de vensterbank naast mijn bed. Straks komt er weer een vriendin om ‘gezellig’ samen naar het ziekenhuis te gaan. De hechtingen gaan er uit vandaag. Als het haar ook niet lukt, loop ik meteen door naar de anesthesioloog. Mag die het oplossen. Toch?!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten