Koorts

Een grijze regenachtige zondag lokt me nou niet bepaald naar buiten. Sterker nog, ik blijf in bed. Althans vandaag. Niet zozeer vanwege het grijs als wel vanwege de kleurige dag ervoor, Koninginnedag, waarvoor ik honderd keer op mijn vingers getikt wordt. “Koningsdag!” Jajaja, al goed. Ik heb waarschijnlijk iets gemist in de maanden dat ik in Afrika zat.

Ik had mezelf bezworen het rustig te houden, alle meuk in de box gewoon te laten staan tot volgend jaar en hooguit een ommetje over het plein voor de deur te maken. Gezien mijn jarenlange ervaring met Koninginnedag – altijd wild met teveel drank en van een hoog ADHD gehalte – had ik beter moeten weten toen ik naar buiten ging.

Op het plein scheen de zon en de vrijmarkt zag eruit als een openlucht-speelgoedwinkel. Op fleurige kleedjes zaten rose geklede meisjes onder leiding van hun moeder hun dierbaarste pop te verkopen, stoere jongens hun geliefde V-Tech Notebook.  Vaders hielden zicht op onverkoopbare fietsjes en probeerden hun eigen ongelezen boeken aan de man te brengen. Tot zover niets bijzonders. Maar er was mooi houten speelgoed. Niet van dat gewone-zomaar-hout, maar kleurig degelijk spul.  In gedachten  zag ik al hoe Malang en Mustapha in mijn roundhut in Gambia met de houten hijskraan speelden die nu nog voor me op de grond lag. Hoe het kindje van Arrogi de kleurige houten trein met blokken door het stoffige rode zand zou trekken, waarbij hij er geen acht op zou slaan dat het ene na het andere blok onder het zand of tussen het  op de compound zwervende wasgoed verdween.  Ik was om en trok mijn portemonnee.

Omdat ik niet kon nalaten te zeggen dat het voor de kids in Afrika was kreeg ik het goedkoop met nog extra houten speelgoed toe.  Oh jee, dat werd sjouwen. Met twee plastic tassen ging ik terug naar huis. Dat zou zich nog zeker drie keer herhalen.  Om twee uur viel ik op het logeerbed – de ramen wijd open om niets van het geroezemoes op het plein te hoeven missen - met koffie en een zojuist gescoord boekje: Dag Afrika! van Marcia Luyten.

Ik werd er niet vrolijk van. Het eerste hoofdstuk lezend vlogen me de statistieken en cijfers me om de oren en herhaaldelijk moest ik een alinea overlezen omdat ik  de draad totaal bijster was of het domweg niet gesnapt had.  Ik meende begrepen te hebben dat al wat we doen in Afrika vooral MIS is en dat het onze schuld ook nog eens is dat ze daar nu nog steeds in armoe leven. Shit. Ik legde het boekje weg. Dronk nog een kop koffie en besloot terug te gaan naar het plein. Daar was de zon inmiddels vervangen door een frisse bries en de meesten waren aan het inpakken.  Herhaaldelijk werd ik aangesproken of ik kleren, speelgoed en wat-al-niet wilde, gratis en voor niets. Bij de vuilnisbak op de hoek van de straat lagen de puzzels in dozen zigzag tussen potten en pannen, sportschoenen en kleding. Een walhalla voor wie spullen voor Afrika inzamelt. Een drama voor wie net vier weken geleden geopereerd is. De rem was eraf.

Op de fiets toog ik de stad in. De ‘Koningsdagkoorts’  had toegeslagen. Bij een vriendin ging ik aan de drank. Toen de witte wijn op was en geen nieuwe voorradig, was de Nieuwmarkt aan de beurt waar in een ronde tent de rock&roll me om de oren vloog. Swingend met mijn handen aan het stuur van mijn inmiddels alweer overvolle fiets – een plastic tractor achterop en de fietstassen vol met boeken en kleding -  vierde ik alsnog de eerste ‘ Koningsdag’.  Niet zonder een waardig einde bij weer een andere vriendin die een huis aan een gracht bewoont in hartje Amsterdam.  Op de stoep -veel te koud maar dat moest dan maar- zaten we met, zij een korenwijn en ik een braaf oranje sapje, aan een slap bungelende pret-sigaret naar de meute toeristen te kijken die aan ons voorbij trok.  Keten was ons niet vreemd en met een High Five muts op haar hoofd  moest mijn gastvrouw menige dreun van een dronken Chinees of aangeschoten Spaanse ontvangen. 

Toen het te koud werd besloot ik dat het mooi geweest was.

Ontstellend helder, althans dat dacht ik,  fietste ik zigzaggend tussen de veelal dronken buitenlandse oranjegangers terug naar huis.  Binnen was het een bende. Over de zakken met speelgoed struikelde ik mijn bed in.