Bieb

“Wat is het hier mooi schoon en opgeruimd he?!”  Met een bewonderende blik  attendeert de vrouw me  op de glimmende schone vloeren van de Openbare Bibliotheek Amsterdam, de ‘OBA’.  Het gebrekkig uitgesproken Nederlands – verder keurig en correct  -  haar lange zwarte haar dat over de bontkraag valt en haar donkere uiterlijk doen me denken dat ze niet van Nederlandse komaf is.  Niemand loopt er met een jas aan, en al helemaal niet in een winterjas met dit lekkere weer. Ik kijk met haar mee en overzie vanaf de roltrap de ruimte beneden me. Licht en ruim. “Ja heerlijk he?” roep  ik enthousiast. “Bij mij thuis is het wel anders!”  Ze kijkt bedenkelijk, meen ik dat nou?

“Jaha, daarom kom ik hier !”  De vrouw knikt.  Ik zie haar denken ‘ik zal het wel niet begrepen hebben..’ en ze wuift me beleefd goedendag.

Ik heb het me nooit zo gerealiseerd, maar de OBA met haar enorme schat aan leesvoer,  is een  van de meest favoriete plekken om naartoe te gaan als ik er even uit wil. Zeven etages informatie, muziek, films, altijd wel een leuke expositie, een overheerlijk restaurant met uitzicht over Amsterdam en natuurlijk: boeken.

Op de derde etage snuffel ik bij de A, switch naar een volgend gangpad en beland bij een boek dat ik zelf niet had kunnen bedenken. Lin Scholte, daar zoek je toch niet naar? Een Indische  van wie ik een kookboekje in mijn boekenkast heb staan. Ze blijkt een heuse schrijfster want haar uitgaves zijn gebonden in een verzameld werkje. Klein, maar toch.   

Op de ‘eerste’ is de muziekafdeling. Op zoek naar een cd van John Legend – laatst live op tv gezien en geweldig – overvalt mij een soort paniek. Al die carrousels vol met cd’s en dvd’s.. hoe moet ik daar in godsnaam iets in vinden? Op alfabet zou je denken, maar nee, er zijn tientallen ‘alfabets’ voor elke categorie. En categorieën zijn er teveel. Pop? Jazz? Soul? Hij speelde op het North Sea Jazz, dan ga je toch bij jazz zoeken?  Zucht. Ik geef het op. Achter een bijzonder vormgegeven bureau van laagjes karton staat een meneer in het bekende roodzwarte uniform van de OBA. Voor ik hem aangesproken heb staat hij al klaar om me te helpen. Hij troont me mee naar een totaal andere uithoek en vist de bewuste cd uit de kast. Alsof hij niet anders doet dan John Legend eruit halen. “Weet u hoe u hem moet lenen?” Ik weet niks meer. Laat hij het maar doen. “Uw pasje graag.” Mijn pasje.. mijn pasje.. waar is mijn pasje?  Razendsnel probeer ik in mijn hoofd te achterhalen wat er mee gebeurd kan zijn. Natuurlijk.. laten liggen op de derde etage. “Geeft niks hoor, ik hou hem voor u vast terwijl u hem beneden op gaat halen.” Hij gaat er klaarblijkelijk van uit dat iemand het pasje gevonden heeft en terug gebracht naar de klantenservice.

En zo is gebeurd.  Met John Legend en nog drie boeken loop ik voldaan naar mijn fiets.