Bordje

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet een brief, een kaart, een oude foto of een beduimeld boekje in mijn handen heb. Zo gaat dat als je schoon schip wilt maken met het verleden. Met al die papieren en fotoboeken en dagboeken die tot ballast verworden zijn. Soms kom je iets tegen dat je bijna weggegooid had, een leeg boekje. Misschien nog goed genoeg om af en toe wat in te schrijven in Gambia! Ik check even of het wel echt leeg is. Dat is het niet. De eerste drie bladzijden zijn beschreven.
Schok, ik herinner het me opeens. Ik schreef het onder een capuccino met gebak, zittend bij banketbakker Kwekkeboom. Ik zat er om bij te komen – een ander neemt een borrel, ik gebak - van wat me daarvoor overkomen was en schreef:

Altijd als ik bij mijn in 2001 overleden vriendin in de buurt kom wil ik even naar haar huis. Ik doe het nooit. Ik bekijk wel de bloemenstal waar ze elke week flinke bossen lelies kocht. De bakker waar ze het beste brood haalde en de fietsenstalling waar ze haar veel te grote BMW-motor in stalde. Maar nooit sla ik haar straat in. Laat staan dat ik bij haar deur ga kijken. Vandaag gebeurde het zomaar. Ik wist haar huis feilloos te vinden terwijl ik nog steeds het nummer niet weet.

Ik kijk naar boven, naar de derde etage, met een raam op de vierde, de zolder. Zoals bij veel oude huizen had ze een trap binnendoor gemaakt naar de vierde etage, waar vroeger alleen lattenzolders waren. Voor elke bewoner een met latten afgeschermd stukje. Ze toverde het om tot slaapkamer annex atelier en maakte er de mooiste en meest idiote creaties voor het theater. Ze was ontwerpster bij Toneelgroep Amsterdam. Op het piepkleine balkonnetje aan de voorkant staat nog steeds een houten klapstoeltje. Of misschien staat het er wéér. Twee armetierige geraniums maken het zitje compleet. Mijn blik dwaalt langs de gevel naar beneden en blijft hangen bij de inmiddels verveloze voordeur. Op de deur prijken drie naambordjes. Op het middelste bordje staat haar naam: T.Lute. Tien jaar na haar overlijden lijkt ze nog steeds op hetzelfde adres te wonen. Ze is druk en nooit thuis. Jammer, want ik zou haar graag nog eens spreken. Zó ver kan ze niet zijn..