Geen ziekenhuis zonder inzinking. Gisteren kwam ie, totaal onverwacht. Naast mij was een naamgenoot komen te liggen. Bijna 'natuurlijk' met een darmafsluiting. Lotgenoten heet zoiets. Ik had haar als ervaringsdeskundige nog niet verteld dat zo'n afsluiting diverse oorzaken kon hebben of daar kwam de chirurg. Het gordijn werd dicht getrokken om haar het slechte nieuws te melden: een tumor in de darmen. Gordijnen zijn niet echt geluidwerend, dus lag ik stokstijf aan te horen hoe in nog geen twee minuten haar dit nieuws en het verdere verloop ervan werd meegedeeld. Daarna stilte. Geen snik, geen traan, alleen " heb je het gehoord? Ik heb een tumor.."
Ik keek haar aan en zag haar liggen. Kleintjes onder de lakens met grote bange ogen. "Geen uitzaaiingen " herhaalde ik "dat zei hij" en slikte zo goed en zo kwaad als het kon mijn eigen tranen weg.
Daarna kwam uit het niets mijn pijn, mijn angst. En mijn tranen. Niet meer te stoppen. Een pilletje kalmeerde me.
En vandaag schijnt de zon gelukkig weer. De pijn is weer onder controle en mijn naamgenoot schijnt inmiddels op de intensive care te liggen . I pray for her.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten