Amerika is in de greep van de angst voor Ebola. De realiteit lijkt er niet meer toe te doen: 1 dode, 2 in quarantaine, 150 contactpersonen geïsoleerd. Van alles en iedereen is in gebreke gebleven als het gaat om het isoleren van die ene – inmiddels overleden -Liberiaan. Kort door de bocht: Eigen schuld, dikke bult.
Ons land is voorbereid. Vorige week is in Groningen voor 200.000
euro een unit ingericht voor één ebolapatient. Mooi. Want wij weten alles van
het traceren van contacten en dus worden in no-time alle eventuele besmettingen
geïsoleerd. Maar in arme landen als Sierra
Leone, Liberia en Guinee hebben ze niet die middelen om patiënten te isoleren. Ik heb het gezien in amateuristische videofilmpjes
op Vimeo en YouTube en was geschokt. Patiënten bonzen op de deur van een
kliniek en roepen dat ze ziek zijn. Het hek blijft dicht, de bedden zijn vol.
De patiënten vallen ter plekke op straat. Niemand mag ze aanraken en creperen
weg.
De ‘healthworkers’ – vrouwen en mannen die gewend zijn hooguit
malaria patiënten te verplegen -
gebruiken geïmproviseerde kleding om zich te beschermen. Jonge jongens en mannen uit de getroffen
dorpen vormen speciale groepen die lijken weghalen. Ze zijn hun sociale contacten
kwijt omdat iedereen bang is voor besmetting. Verplegers sturen hun familie weg
om ze niet aan het virus bloot te stellen. Ze werken dag en nacht door en
ALS ze dan eindelijk rust nemen kunnen
ze niet slapen van de beelden die op hun netvlies staan.
Ik ben niet bang om naar Gambia te gaan. Als ik in
november er naar toe ga wil ik alleen wél goed geïnformeerd zijn. In de
eerste plaats voor mezelf, maar al gauw realiseerde ik me dat al het
gedownloade materiaal heel geschikt is om
de mensen in ons dorp van informatie te voorzien. Ik heb begrepen van een
Gambiaan met wie ik regelmatig internetcontact heb, dat de meeste mensen hun
informatie van de radio hebben. Maar aanplakbiljetten of folders over de
broodnodige hygiëne die Ebola kan voorkomen, hebben ze niet. Veel mensen kunnen
niet lezen en schrijven. Dus moet je je bedienen van plaatjes. Op de pc heb ik
nu allerlei praktische voorlichtingsbrochures en aanplakbiljetten verzameld,
voor zowel de bevolking als de kliniekjes en schiolen in het dorp. Mp3-tjes met voorlichting in de lokale talen Mandinka,
Fula, Wolof en Criollo, kunnen ze zonodig uit een luidspreker laten schallen. Verder
veel pdf-folders met plaatjes om uit te printen, van hoe je je handen moet wassen
tot of-je-wel-of-niet-naar-de-markt mag. En voorál de waarschuwing: Geen koorts?!
Geen Ebola!
In Gambia is gelukkig geen Ebola. Maar wat niet is kan nog komen. Het
is weliswaar omringd door Senegal dat 100% schoon verklaard is na de enige Ebola
patient die ze een paar weken geleden hadden. Maar opletten blijft geboden. Er wordt wat
afgereisd in bushtaxi’s tussen de aangrenzende Afrikaanse landen. Of er in elk
dorpje dat toevallig grenst aan een ander land getemperatuurd wordt vraag ik me af. Al
die achteraf weggetjes die je normaal gesproken kunt nemen om te vermijden dat
je een paspoort moet laten zien, zijn bij iedereen bekend. En als je hard weg
wilt rennen voor die enge ziekte in je land, smeer je hem met de bushtaxi cq
taxi-brousse via zo’n bush-weggetje. Maar hopelijk heb ik het mis en wordt er
waterdicht gecontroleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten