Eten

Zon door de toppen van de berken op het plein. Het zal niet lang meer duren voor de bladeren op de grond liggen als een herfsttapijt en de zon vrij spel krijgt tussen de kale takken. Mooi. Want dat betekent dat ik weer zicht op het glinsterende water krijg van de Ertshaven. Dat klinkt nogal grijs en duister maar is vrolijk met zijn langsvarende bootjes in de herfstzon.

Volgende week is het herfstvakantie. Kinderen vrij, misschien een weekje weg voor sommigen. Heerlijk. Ik even niet omdat ik volgende week getrakteerd wordt op een stukje van mijn eigen huid. Van mijn bovenbeen verhuist dat stukje naar mijn onderbeen, waar een wond zit die niet vanzelf dicht zal gaan. Ik doe het ermee en ben – wat dat betreft - blij dat ik hier ben en niet in Afrika.

Gisteren was het Wereldvoedseldag lees ik in de mail van Thuisafgehaald. Nl. Of we daar even bij stil wilden staan. Zonder me ervan bewust te zijn deed ik dat. Maar op een geheel andere manier dan waarschijnlijk bedoeld was.

Na maanden kan er klaarblijkelijk weer ge-Skyped worden met Gambia. Dat vertelde mijn vriend Tapha me. Hij heeft het digibeet zijn uitgevonden maar weet wel de weg naar het electronisch hart van ons dorp Gunjur. “Six o’çlock ok?” Dat leek me een goede tijd, want acht uur bij ons. Ik zou dan net mijn overheerlijke Hollandse maaltijd op hebben: rodekool met appeltjes, aardappelen en suddervlees.
Als de magnetron Klaar!! Piept gaat de telefoon één maal over. Zonder twijfel Tapha, ten teken dat hij aangekomen is bij Gamtel. Daar gaat mijn maaltijd. Ik draai het vuur onder het heerlijke sappige vlees uit en start razendsnel de computer op. Vijf minuten later zie ik Sako met een headphone op mijn scherm verschijnen. Het beeld is zowaar goed. 

Sako heet eigenlijk Lamin, maar iedereen heeft bijnamen. Volgens mij betekent de zijne ‘dikzak’ maar dat slaat absoluut nergens op. Dik in Gambia… dat gaat ze  echt niet lukken. Hij helpt mensen met mailen die zelf niet kunnen schrijven of anderszins. Ik hoef hem maar een foto te sturen die bestemd is voor Tapha en hij belt hem op om direct naar Gamtel te komen. Dat hij zich zo inzet voor zin buurtgenoten beloon ik. Met klittenband sandalen, een broek of laatst een portable harddisc.. ja hij verdient het. Nu hij toch op Skype zit kan ik hem mooi even vragen of hij wel zelf een computer heeft. “No Mama, I  always have to go here”. Hoe ik erop kom lijkt hij te zeggen. Ik vertel hem dat ik zojuist gehoord heb dat mijn Rob hem zijn laptop wil geven. “That would be great!!”

Op de achtergrond zie ik Tapha zitten. Geduldig wachtend. Wat is hij smalletjes, ik schrik ervan. Zijn ogen liggen diep in de kassen. Het regenseizoen is nauwelijks achter de rug. Die hitte in combinatie met Ramadan heeft daarvoor gezorgd. Ik uit mijn bezorgdheid. Hij lacht verlegen. “I bring porridge!”Jaja, dat is fijn, pap!. Voor ’s ochtends bij ons ontbijt. Met Malang en Mustapha voor ze naar school gaan als dat lukt. En anders alleen in het weekend.

Ondertussen is de maaltijd in de magnetron bijna koud geworden. “Eat!”geeft Tapha me de opdracht “A domo! A domo! Eat!”  Oei, moet ik hier voor het scherm mijn heerlijke maaltijd nuttigen terwijl hij met een lege maag toekijkt. Ik besluit het te doen. Hij is nieuwsgierig uiteraard. Als je geen rijst eet wat dan wel? Aardappels, zoveel? In Gambia koop je er hooguit eentje die je opeet met mayonaise, al of niet tussen een stukje brood. Hij bekijkt mijn bord. “Supemee! Kool! But red! With apples!”Huh?! het moet niet gekker worden zie ik hem denken.
“Kool? Rode  kool? Aardappelen? “ Hij mag dan digibeet zijn, maar Nederlands pikt hij razendsnel op. Mijn hart krimpt, zo lief, maar ook zo pijnlijk dat hij woordjes eten oefent terwijl hij straks zijn hand in de vrijwel lege rijstpot mag steken.

Wereldvoedseldag..