woensdag 12 november 2014

Wachten



Stel je voor – ik weet dat het niet voor te stellen is maar probeer het toch maar – dat je drie maanden geleden de plaatselijke solar-man in Gambia om een document gevraagd hebt  in verband met een visum en een rechtszaak.  Best wel belangrijk dus. En dat die solar-man dan minstens 25x ja zegt, dat hij het zal opsturen. En dat na 25x afwachten en steeds maar niets ontvangen,  je hem het gaat bellen, ook al is dat uiteindelijk een aanslag op je telefoonrekening. En dat het dan na 25x bellen nog steeds geen ondertekend en gestempeld document oplevert. Dan word je toch gek?!
Zucht. Niet gek worden. This is Africa.

Toen ik gisteren ten einde raad mijn garage-man vertelde dat  - ondanks zijn ik-weet-niet-hoeveel-keer aandringen – ik nog steeds niets van zijn klant ontvangen had, schoot zijn stem een octaaf omhoog. Huh?! Still not?! Next time he come, I do not repair his car!” Lief natuurlijk, maar ik koop er niets voor.  En al helemaal geen bewijs dat mijn geliefde bij de solar-man in dienst is als lasser. En dat hij drie maanden vakantie krijgt zodat hij in april samen met mij naar Nederland kan reizen.
Maar ‘this is Europe’ dus laat ik het de garage-man op zijn Afrikaans oplossen. En dat doet hij.
 Hij belt de vader van de solar-man en vertelt hem uitgebreid het verhaal van de afgelopen drie maanden. Ongetwijfeld heeft hij dat verhaal nog een paar maal herhaald voor het tot de man doordringt dat hij in actie moet komen.  Ik zie hoe de vader  - vermoedelijk een oude getaande verschrompelde man -  zwijgend voor zich uit kijkt en zijn hoofd schudt. Ik zie hoe de garage-man het verhaal nog een keer extra uit de doeken doet en hem zijn mobiele telefoon aanreikt. “Bel hem” wil hij daarmee zeggen.  De oude man slentert zijn hut in om het nummer van zijn zoon op te zoeken. Dat staat tussen allerlei andere krabbels op de vale muur boven de doorgezakte fauteuil geschreven. “Come” roept hij de garage-man. Want hij heeft geen leesbril en kan het dus niet lezen. Die drukt de cijfers op het kleine mobieltje in en wacht. Als er geantwoord wordt geeft hij het apparaatje aan de oude man. Die ontwaakt terstond uit zijn lethargie en begint zijn zoon in het Mandinka uit te schelden. Of hij me-dit en me-dat is en of hij als de wiedeweerga het vereiste document in orde wil brengen. Zoon krijgt geen kans er iets tegenin te brengen want zijn vader heeft de verbinding verbroken.
Hij sjokt naar buiten en neemt plaats op het lage krukje onder de mangoboom  en schudt slechts met zijn hoofd. Een zucht is alles wat mijn vriend de garagehouder nog van hem hoort voor hij daar in slaap dommelt.
En het document? Dat is na een avond heen en weer bellen zojuist per email gearriveerd. Compleet met handtekening en firmastempel.
Africa..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten