Dilemma

Stap-hink…Stap…hink. Op logge sportschoenen stamp ik links-rechts-links naar de tramhalte. Grote passen, gauw thuis.  Maar van deze hink-stap-sprong word ik voornamelijk moe. Nog maar een week geleden dat ik begon met lopen na een kleine 10 dagen in het ziekenhuis. De fiets – die boosdoener – raak ik niet aan. De auto lijkt me evenmin een geschikt vervoermiddel gezien de nog niet genezen wond aan mijn rechterbeen.
Dilemma’s. Bus of tram? Lopen of fietsen? Donker viaduct of felverlichte hotelroute? Het wordt de avond van de foute keuzes lijkt het wel. Maar dat weet ik nog niet als ik aan een van de vele lange tafels in de leeszaal van de Openbare Bibliotheek plaats neem. 

Verspreid over de zaal zitten mannen kranten te lezen. Een grijsbebaarde rasta van middelbare leeftijd – type dakloze - nuttigt zijn yoghurt en puzzelt ongegeneerd in een beduimelde krant.  Af en toe trekt hij de achterstevoren-pet op zijn hoofd wat aan, neemt een hap yoghurt en puzzelt weer verder. Alleen op de wereld.
Ik heb de NRC net aangeboden gekregen van de man tegenover mij.  In de zaal is het stil, zoals het hoort op een leeszaal. Vanuit de verlaten koffiehoek komt het gezoem van een koelkast. Verder alleen geritsel van kranten, het omslaan van pagina’s. Ik lees over ‘laadpalenleed’ door het teveel aan electrische auto’s. Noviteiten brengen nieuwe woorden met zich mee. Geritsel van plastic. De man tegenover mij opent een enorme plastic zak met boterhammen en buigt zich diep over de krant. Alsof ik niet mag zien dat hij die verorbert. Mijn maag knort. Thuis wacht mij een gezellige Hollandse kliek. Ik vouw de krant zo netjes mogelijk weer op en verlaat dik ingepakt de bibliotheek.

En daar is het dilemma. Linksom de kortste route naar de tram door het donker? Of de verlichte langere route via het Centraal Station? Het wordt de laatste. Op een afstand zie ik dat de tram net wegrijdt. Toch maar naar de volgende halte lopen dan. Eenmaal daar realiseer ik me dat ik gewoon een rondje heb gelopen. De tweede tram komt er gelukkig al aan. Het zit me mee.
Twee haltes verder het volgende dilemma. Uitstappen om de bus te nemen naar mijn huis? Of beter nog twee haltes meerijden en  de tram naar mijn huis nemen? Ik ga voor de eerste. Steek een kruispunt met minstens zeven stoplichten over en wacht op de bus. Al wat er op de halte stopt.. geen bus. 

De meest chique Mercedessen en Audi’s laden hun vrachtje op de bushalte uit: veelal allochtone dames op gouden stilettohakken en tijgerprint rokjes onder een degelijke wollen jas.  Ze trippelen het trappetje van de bushalte af en verdwijnen in het cafe dat bij het Kunstpakhuis hoort. Als er eindelijk een heer uitstapt heb ik de moed om te vragen waar het allemaal heen gaat. “Naar de Kleurrijke Top 100”. Ik denk dan nog dat het een dansavond voor allochtonen is en vind het wel vreemd dat het voornamelijk dames en meisjes zijn die er naartoe gaan. 

Inmiddels zak ik bijkans door mijn hoeven. Na drie kwartier dames en auto’s bewonderen komt daar eindelijk mijn bus. Die brengt me in drie minuten naar mijn huis. Was ik maar gaan lopen. Thuis donder ik het kliekje in de magnetron. Met bord op schoot smul ik van lof met aardappelen en stoofvlees. Op de tv Flikken Maastricht. Ik google de bewuste Top100. Een soort Quote 500 voor en met allochtonen. Als ik de beschrijving moet geloven is het ontstaan “in reactie op de witte lijst van  Opzij”. Ik voel een groot vraagteken opkomen, maar laat de info voor wat het is.

Het is al genoeg de avond van de verkeerde keuzes.