Ja!

Nee! Roep ik tegen de schrijfopdracht van deze week. Ik ga toch niet moedwillig negatief doen terwijl ik alle moeite heb gedaan om zo positief te zijn als ik nu ben? Toch staat het me niet in de weg de opdracht uit te voeren. Ondanks de Ja! die me vanochtend op de fiets vergezelde. Ja! Tegen de rose blauw violette wolken die boven de stad dreven. Ja! Tegen de moeders die hun kinderen naar school brachten op de fiets. Ja! Tegen de nog lege markt waar ze de kramen aan het opbouwen waren. En ja! Tegen de Zeeman, waar ik voor de zoveelste keer ondergoed voor de kindjes in Gambia ging uitzoeken.

Gravend tussen de kindermaatjes hoorde ik zachtjes soms een onschuldig Nee! Niet doen!  Maar die werd al gauw weggepoetst door een paars ‘my-first-bra’ setje, een lila tule babyjurkje of zachtroze meisjesslipjes. Om nog maar niet te spreken van de xxxl onderbroeken voor de enorme billen van mijn  ‘sista’, de moeder van mijn geadopteerde kleinzoon.

Heerlijk kleertjes kopen voor Marrie en haar zusje. En voor ‘my namesick’, de vorig jaar geboren Tinaka. Want dat ik weer naar  Casamance ga om ze te bezoeken is zeker. Deze keer maar eens officieel met een visum in plaats van illegaal de grens oversteken.

Nee, geen Nee! voor mij. De tijd dat ik depressief was ligt in mijn geheugen gegrift. Dat is erg genoeg. Vooruit kijken en altijd weer opnieuw beginnen. Niet in negativiteit blijven hangen. Ik heb het godzijdank geleerd. En nee! geef ik geen kans. Kleine Nee-tjes mogen, die horen erbij. Maar de grote, die moet zijn heil maar ergens anders zoeken.

In plaats daarvan Ja! tegen de nieuwe week die voor me ligt. Met al zijn kansen.