Buurvrouw

Het is een overwinningsdag die ik vier met whisky en cashewnootjes. Ik kreeg een compliment voor mijn vorige stukje. Ging met de tram naar de OBA (bieb). Las daar onder een stuk ananascake de eerste vijftig bladzijden uit "Nog een dag" van Kapuscinsky en werd zojuist vergast op een Marokkaanse warme maaltijd van de buurvrouw. Deze dag - wat heet: deze week - kan wat mij betreft niet meer stuk.

Dat ik niet van spruitjes hou gold opeens niet meer. Ik smul van de berg gestoofde pompoen, peultjes, wortel, kikkererwten - en spruiten dus -  'op een bedje van' couscous. In het hart van de berg heeft mijn buurvrouw het rundvlees verstopt. Boterzachte bleke lange vezels waarop je niet eens hoeft te kauwen zo mals is het.
Als ze aanbelt lijkt ze altijd haast te hebben. De deur is nog niet op een kier of ze duwt het dampende bord al naar binnen. "Hierr.. pakk! heett!" Ik kan haar ternauwernood wat kusjes door de lucht sturen want het hete bord heeft ze al in mijn handen geduwd. En weg is ze. In haar bruine lange jurk en dito hoofddoek. Soms heeft ze iets lichts aan. "Mooi he?!"  zegt ze dan, want ze weet dat ik haar veel mooier in lichte kleuren vindt.

Soms bel ik bij háár aan. Omslachtig ontdoet ze met een sleutel alle aanwezige sloten. Op de knip kan niet, want dan kan de rest van de familie niet binnenkomen. Binnen plaats ik mijn sloffen in het rijtje schoenen. Haar overtuigen dat het geen schoenen zijn helpt niet. Ik ben er de hal mee overgestoken en dus "uit met die dingen!” Ik neem op de lange Marokkaanse bank plaats en wacht op de thee. En de koekjes. De televisie staat aan. Een Arabische soap laat niets te raden over. Een echtpaar heeft ruzie en ze maken elkaar verwijten. Niet zo moeilijk om het hardop in het Nederlands na te synchroniseren. Ze lacht om de gekke uitspraken die ik het koppel geef. Voorzichtig zegt ze wat woordjes na. Vijfentwintig jaar in Nederland en nauwelijks in staat de taal te spreken. Aan mij heeft ze een goeie. "Sahá!" zeg ik als ik haar versgebakken msemen – een vet vierkant dubbelgevouwen pannenkoekje - in mijn mond steek. "Proost!" Dat dat eigenlijk voor een alcoholische drank bedoeld is zeg ik er maar niet bij. We drinken de naná en wisselen woordjes met elkaar uit. Nederlandse les aan huis. Want het buurthuis, nee, dat is "veel te verrr!"

Terwijl ik dit tik neem ik hap na hap van de Marokkaanse berg. Ik wist niet dat spruiten zó lekker zijn. Ze zijn als eersten op. Ik smul en voel me verwend. Vereerd ook.