Bellen

Een ongeluk komt nooit alleen. Nog eenmaal probeerde ik de buschauffeur te pakken te krijgen: onderaan de Vuurtoren. Hoe romantisch dit misschien ook klinkt - ik had het koud, was kapot van het keiharde eiland-rond-fietsen - de sprong voor de bus was nog net geen zelfmoordpoging. Nee mevrouwtje, geen jas. Nergens? Nee nergens mevrouwtje. Stop. Ho. Wat nu?! Naar de bieb. Internet zoals het plan was.
Ik zit nog niet of de bijna lege telefoon gaat. Gambia aan de lijn. Tapha'sbaas van wie we papieren nodig hebben. Nu heb ik altijd het idee dat ik 6500 kilometer moet overbruggen met mijn stem en ik hoor mezelf al galmen door de doodstille bieb van Vlieland. Het telefoontje is echter zo belangrijk voor de visumzaak waaraan ik bezig ben, dat ik mezelf overwin en hardop fluister: "Please speak slowly. I listen" Paniek is slecht als je een Gambiaan zijn beste Engels probeert te verstaan. Hoeveel maanden ik Tapha op vakantie wil laten komen. Alsof het de doodnormaalste zaak van de wereld is noem ik 15 september tot 15 november. Ik zuig het zogezegd ter plekke uit mijn duim. Drie maanden is het maximum, maar wie het onderste uit de kan wil hebben, etc etc. Vervolgens vraagt Tapha's "boss" wat hij moet met de brief die voor hem ligt. Of hij die moet stempelen.
De mobiel raakt leger en leger. Alsof ik kan zien wat de man voor brief in zijn hand heeft. Ik hoor iets van "salary" en gok: "copy the letter on your own paper en stamp it please..Stamp..." tuuut-tuuut.. weg met de verbinding. Ik sla mijn handen voor mijn ogen. Zucht. Hoe is het mogelijk dat alles op een dag komt? Weer gaat de telefoon. Tapha nu. Ik ren de bieb uit en sta op het pleintje tussen de badgasten in regenkleding. Zij wel.. Ik schreeuw "Stamp the letters and sendt it !" Tapha is daarentegen geinteresseerd in het aantal maanden dat ik opgegeven heb. "You say two month Tin!?" Ja, dat zeg ik. En dat is meer dan genoeg.