Weg

Mijn jas is haar eigen weg gegaan. En ik probeer er achteraan te fietsen. Eerst koffie. Dan nadenken. Waar had ik haar – of is het hem? – voor het laatst aan?! Posthuys? Telefoonnummer googelen, bellen. “Nee mevrouw, we hebben niets gevonden. Misschien heeft u hem in de bus laten liggen. Probeert u de buschauffeur. Die is net vertrokken. Vangt u hem op bij de camping.”
Ik heb de koffie nog niet eens op, race naar de uitgang van de camping. Daar schiet de bus voorbij. Shit! Hij neemt het bos, ik rij keihard naar de haven waar ik hem verwacht aan te treffen. Klopt, alleen rijdt hij direct voor mijn neus weg. In no time is hij uit het zicht verdwenen. Een ding scheelt, hij kan het eiland niet af. Misschien is hij tanken op de Haven. Niets. Nergens. Nowhere een bus te vinden. Verdwaasd kijk ik om me heen. Zo’n bus zie je toch niet over het hoofd zou je denken. Op het grofvuil-terrein staat een man in neon-oranje te wenken. “Daar! Daar!” Ongelovig staar ik naar een ogenschijnlijk potdichte loods. “Daar???!” De man knikt bevestigend. Ik loop naar de kleine deur naast de grote deuren, open hem en ja hoor.. daar staat de bus, met alle deuren open. Maar ja - Hallooooo! Volluk! – geen levende ziel aanwezig. Ik speur of ik ergens mijn jas zie liggen. Zonder resultaat uiteraard. Weer buiten probeert de neonjas voor mij de buschauffeur te bellen. Telefoon buiten gebruik.
Inmiddels heb ik hem zitten. EN NIET ZO WEINIG. Een normaal mens is toe aan een borrel. Ik niet. Eten is de enige remedie. Taart?! Nee! Koek?! Nee. Broodje?! Mwah. Dan doemt het Pannenkoekenhuis op. Bloedsjagrijnig neem ik op het veel te kille terras plaats. “Een pannenkoek spek appel alstublieft. Nee, niets te drinken.” De over beleefde vakantiekracht druipt af. Hopend op WIFI start ik de laptop. Natuurlijk geen wifi. Zo’n dag is het. Ik tik mijn verhaal. Eet ondertussen koude pannenkoek. De vakantiekracht wijdt zich met glimlach en standaard beleefdheden aan zijn nieuwe klanten. Sommige mensen zijn hier namelijk op vakantie.