Zwemmen

“Mamaaaaa!” Een wel heel onverwachte uitroep als je je naakte lijf in de woeste golven stort. Ik had me niet kunnen bedenken dat ik zou gaan zwemmen vanochtend. Storm! Regen! Geen Zon! Als ik om half tien wakker wordt bedenk ik me dat. Tegelijkertijd hoor ik Aafke “Tien!” roepen. De beslissing is ter plekke genomen. Ik ga. “Even piesen Aaf!” Op de piesemmer wrijf ik mijn ogen wakker. Het zal de eerste keer worden dat ik in mijn knalroze badjas het duin overga. Mama’s badjas. Dat dan weer wel. Eenmaal het duin over kijken we ongelovig naar de keihard schuimende zee onder ons. Gaan we daarin? Twee brandingen maken het gemakkelijk. Het ‘pierebadje’ is minstens zo onstuimig als de zee achter de zandbank. We kleden ons uit en pakken de kleren in zakken. Een berg zand erop moet voorkomen dat het als een voetbal richting Terschelling waait. Als twee jonge meiden springen we de golven in.”Mamaaaa! Joehoe!!” We buitelen en spartelen op ons rug en zien de wolken boven ons wegstuiven. “Misschien gaat het wel regenen!” roept Aafke opgetogen, alsof we nog helemaal geen regen gehad hebben. Langzaam beginnen onze lijven door te krijgen dat het zeewater lauw is. Kippenvel verdwijnt. Meer dan een paar slagen zwemmen kan je niet want dan is er alweer een golf over je heen getuimeld. Na een minuut of tien rennen we er net zo hard uit als we er in gegaan zijn. Grijpen de zakken onder het zand vandaan en scheuren naar de strandovergang in ons nakie, de zakken onder onze arm. Daar is het stil. Geen wind, de zon is doorgekomen en verwarmt onze geschrokken lijven. Het is heerlijk om even bij te komen. De dag is begonnen.