Zon

De dikke duif in de dakgoot snuffelt wat heen en weer, koppie gebogen op zoek naar eten of misschien naar wat afgewaaide takjes  voor haar nest. In de top van de hoge berk balanceert een klein dik propje – een mus? Een vinkje? – op een nog kaal twijgje, het eind topzwaar van de aankomende blaadjes. Het water van het IJ is gerimpeld als vochtig vloeipapier. Windstil. De zon staat laag, maar is al in staat mijn wangen te verwarmen. De zon. Dat spaarzame zonnetje waar ik dagen op wachtte. Dagen met snotterige zeikregen en  grijze luchten in allerlei gradaties. Eindelijk de zon.

Als ik mijn ogen dicht doe loop ik naar de put. Rillerig. De ochtend is nog koel, geen wind, kwetterende vogeltjes met rode buikjes en blauwe staarten. Binnen een half uur zal de zon hoog aan de hemel staan en ik alles uitgooien, want al snel zal het te warm zijn voor vest en sokken.
Saama i Saama! Wake up! Ik open mijn ogen. Ik ben hier, niet daar. De vuilnismannen doen een babbeltje  naast de volle containers op de stoep. De moeders op hun fiets met kinderen zijn er nog niet.Te vroeg, de kinderen wordt gemaand op te schieten en door te eten, hun schoenen aan te trekken, schiet op nou! Je moet naar school! Wat weet ik daar nou van..? Alles is anders dan bij ons vroeger.  Mijn vriendin is oma, die weet er alles van. Kinderen mogen na één hap een andere boterham eisen met lekkerder beleg. De ontbijttafel is een slagveld van half opgegeten bammetjes en broodkorsten.

De zon kruipt omhoog. In de vensterbank staan de mintstekjes net zo te genieten als ik: de felgekleurde blaadjes met kleine haartjes hebben ze naar het raam  toe gekeerd, de takjes wijduit om geen straal te hoeven missen. Jampotten vol met mint van de Marokkaan. Mint uit Fez, want daar komt mijn groenteboer vandaan. Stijf werden de vers geplukte bosjes door bruine verweerde vrouwenhanden  in dozen gepakt op net zo’n vroege ochtend, maar dan in Marokko. Ze werden op het vliegtuig gezet en eenmaal aangekomen razendsnel verdeeld over de Marokkaanse groentemannen in grijs Nederland.

De zon bepaalt mijn dag, mijn leven. Ze roept me uit bed en brengt mijn hoofd op hol. De dag is vol beloftes. Stofzuigen is opeens geen probleem meer.  Kleren opruimen is een fluitje van een cent. Schrijven in de zon, mijn hart maakt een sprongetje.
Eerst koffie. Ramen open en de wereld langzaam wakker zien worden. De frisse lucht opsnuiven en overdenken wat van de lange lijst in mijn hoofd  ik het eerst zal gaan doen. Een zwaar ronkende vrachtwagen onder mijn raam haalt me uit de droom. Hij komt de vuilcontainers legen. Uitlaatgassen en lawaai kunnen het vogeltje in de boom niet tegenhouden. Ze kwettert er bovenuit. En de zon gaat gewoon door met zachtjes omhoog kruipen. Lieve zon, wat hou ik van je, laat ons nooit in de steek. Beloof je dat?