Logeren

In een lange rij staan ze naast mijn bed geparkeerd, de Turbo’s en Double Actions.  Geel, blauw, zwart, rood.  Het zijn niet de minsten: flitsende Porches en racende Ferrari’s.  Er tussen, klein en niet in verhouding,  een verdwaalde Volvo 245DL stationcar. De huizen van houten blokken hebben hun dak verloren. Ik heb er met mijn lompe voeten tegenaan geschopt toen ik slaapdronken het bed uit stapte. De  kleinzoon van mijn vriendin zal er niet blij mee zijn als hij weer komt logeren.
“Oma, wie heeft er in mijn bed geslapen?”
“Tien 2, je weet wel..Tien”
Hij zal stiiletjes en nadenkend naar zijn oude autootjes-op-schaal kijken, ooit de trots van zijn vader.

Een keer in de zoveel tijd pak ik mijn biezen om een paar dagen bij mijn vriendin te bivakkeren. Meestal is de planning één dag – ik blijf slapen hoor want dan kan ik wat drinken ’s avonds – maar meestal  komt dan het ene plan na het andere naar boven en loopt het uit. Zo ook deze keer.
Ik kwam om de zooi van Koninginnedag bij haar te ‘dumpen’. Want om  nou te zeggen ‘brengen’.. ik was veel te blij dat ik het eindelijk kwijt was. Voor Afrika, kleding en speelgoed.  Doodmoe en kapot kwam ik zaterdag aan. Waarom eigenlijk? Wat had ik nou helemaal gedaan? Mijn tas ingepakt, het huis een beetje aan kant gemaakt en met de volgepakte auto een dik half uur gereden. Mijn geheugen laat me af en toe in de steek. Hoe kan ik daar nu zo kapot van zijn?! Ik speur in mijn hoofd naar die dag. Koffie gedronken in de tuin.. aha! Het werd een zoete inval. Zoonlief met kind was er al, een huisvriend genoot van het zonnetje, een andere vriendin had vernomen dat ik er was en kwam ook even gezellig langs en zo leek het opeens wel een zaterdagochtend receptie.
Onder de koffie is het goed plannen maken. Naar de Geraniummarkt in Wijk bij Duurstede. Als drie Gambia vriendinnen lopen we een uurtje later door het oude stadje op zoek naar de bewuste markt. Hoewel we beslist veel interesse hebben in geraniums, schoenen kunnen ook op onze aandacht rekenen. Dus stappen we de eerste-de-beste schoenenwinkel in – heel anders dan de winkels in een grote stad en veel leuker . Schoenen passen! Yeah! Vreselijk als je geen geld wilt uitgeven. Vriendin1 wil enkelhoge gympjes met bloemetjes die niet in haar maat beschikbaar zijn. Ze geeft niet op en tilt nadenkend het enen na het andere model op. Vriendin2 heeft het gemunt op slippers. “Hoe vind je deze?’vraagt ze aan me. Ik kijk naar beneden en zie hoe ze haar veel te brede oude voeten  in veel te smalle blote lakslippertjes heeft gestoken. “Ze zijn je te klein” zeg ik in niet mis te verstane woorden. Teleurgesteld met een gezicht van ‘en toch wil ik slippers’ draait ze zich om en haalt stevige zilveren instapschoenen tevoorschijn. Die zitten haar uiteraard als gegoten.  Slechts 70 euro verder. Ikzelf lonk als een meisje van zeven naar de hoge hakken, al jaren niet meer binnen mijn bereik vanwege het lijf. Ik aai ze, snuffel eraan en zet ze weer voorzichtig terug in de glazen stelling. Namaak Birkenstocks zullen het worden. Voor in Gambia.  De cognackleur is mooi.  Is het niet te Jezus-achtig? twijfel ik, maar even later stappen we met dozen en zakken de deur uit, nogmaals op weg naar de geraniummarkt. Na eindeloos struinen in boetiekjes – die heb je nog in zo’n stadje, met damesvestjes en rokjes in allemaal dezelfde bleke jeanskleur – bereiken we eindelijk de groenrode markt. Uit tientallen soorten geraniums kiezen is geen peulenschil. Hangers en staanders, kort en lang, maar allemaal vol trossen bloemen. Met nog meer zakken sjokken we terug naar de auto.

Thuisgekomen plof ik op de bank en bedenk me dat ik voor het eten zou zorgen. Niks geen borrel, opstaan en aan de slag! Een uurtje later zitten we met ons bord op schoot van de vega maaltijd te smullen die ik razendsnel in mekaar gedraaid heb. Doodmoe en kapot, dat dan weer wel..