Schatten

Met volgepakte tassen kwam ik thuis na een paar dagen bij mijn vriendin. Kunstboeken, Barbies en wat-al-niet om te verkopen op Marktplaats. Het moet haar een heel klein beetje verlichting geven. "Ik word echt gek hier" zegt ze wijzend op de volgestouwde zolder en het overladen logeerkamertje. Ik knik begrijpend. De hoeken van de huiskamer zijn niet minder vol. Haar gezicht staat eerder op huilen dan op lachen. "Was het nou alleen maar voor Gambia, maar ik heb ook nog van alles van mijn moeder.." Helemaal achter de dozen met speelgoed, vuilniszakken met kinderkleding en tasjes vol oude medicijnen, staat een schilderij in gouden krullenlijst tegen de muur gedrukt. "Hij is meer dan tachtig jaar oud". Ze wil van mij een oplossing, zoveel is duidelijk. "De veiling. Ga maar met me mee volgende week." Alsof ik wekelijks naar de veiling ga om spullen in te brengen. Als ze eens wist hoe ik stond te zweten toen ik twee weken geleden de knoop doorhakte en gewapend met drie schilderijen naar een taxateur ging.

Het was op een zondag. Met de jeep reed ik naar een dorp in het Gooi. Bij de galerie aangekomen stond de ‘taxateur’ net een op de stoep tentoongesteld schilderij recht te zetten. De wind had er zin in en blies het schilderij annex uithangbord wederom omver. Ik liet twee van mijn drie schatten ingepakt in dekens in de auto. Met de meest veelbelovende onder mijn arm ging ik naarbinnen. Eerst maar eens kijken wat hij van de eerste vindt. Kwek als ik ben liet ik niet de man aan het woord maar begon meteen met mijn inleiding die ervoor moest zorgen dat hij zeer geïnteresseerd zou raken. "Het is geschilderd door de restaurateur van het Rijksmuseum" begon ik. Als door een bij gestoken draaide de man de levensgrote poes om en zette het schilderij met de afbeelding tegen de muur. "Nou dat kun je ook wel zien" verklaarde de man, "iemand die restaureert hoeft nog niet te kunnen schilderen. Laat u de anderen ook maar even zien."  Ik liet het er niet helemaal bij zitten. Toen hij me wilde overtuigen van de slechte schilderkunst door op de ogen van de poes te wijzen, ging ik schoorvoetend tegen hem in. "Ik mag wel zeggen dat ik vaker een schilderij gezien heb - ik heb kunstacademie gedaan maar zei dat niet - en ik vind juist de ogen heel mooi en levendig geschilderd".  De man zweeg. Als ik de lijst wilde verkopen had hij eventueel (!) wel interesse.  "Haalt u de andere schilderijen ook maar op". Hij had zeker de smaak te pakken en wilde me vast nog meer illusies ontnemen.

Toen ik het schilderij met het straatje in Den Haag uit de deken en het bubbeltjesplastic gewrongen had, kon hij niet anders dan knikken. Ja, dit was wel wat. Niet groots, maar toch. Hoeveel? ja, dat was moeilijk, 900 euro misschien. Nu had ik mezelf degelijk voorbereid en had bedragen gezien van 2500-5000 euro. Afhankelijk als ik me voelde durfde ik dit niet echt te zeggen maar hakkelde toch "ik heb prijzen van 2000 euro gezien". De man lachte breeduit. "Hahaha, nou mevrouw, echt niet hoor, deze schilder is niet echt groot en ook niet heel populair". Ik herstelde me en nam een houding aan van 'niet om te praten'. Ik vertelde hem dat er zelfs een boek over deze schilder bestond. De man bekeek de pastelkleurige aquarel nog eens. "Mm.. een straatje.. tja.. das wel anders dan al die bloemen die hij altijd schilderde.. tja.. het is topografisch.. tja een 1250 euro zou het misschien wel opbrengen.." Hij bekeek het glas waarachter de afbeelding prijkte, mooi oud glas, dat wel. En 2500 euro zou het misschien wel geschat kunnen worden , maar of ik dat ervoor kreeg was de vraag.

Bij het laatste mini schilderijtje met molens en bootjes  aangekomen, had ik het eigenlijk wel gezien met deze meneer. Ik liet mijn schatten voor wat het was en bekeek de diverse schilderijen aan de muur. Een mini tentoonstelling van Hollandse meesters. Beslist mooi. De man had er verstand van. Hij haalde een schilderij tevoorschijn waaraan hij op dit moment werkte. Het bruine patina had voor de helft plaats gemaakt voor helder lichtblauw en zacht beige. Mooi gedaan, maar zelf zou ik de oude vergeelde laag prefereren.  
Ik pakte mijn schatten in. Iemand die restaureert hoeft nog niet te kunnen taxeren.