Geduld

Maanden bevond ik me tussen hangen en wurgen. Zou mijn vriend een visum krijgen en hier op vakantie komen, of wat? Geduld is niet mijn sterkste kant maar ik hield het vol, maand in, maand uit. Twee weken geleden was de maat vol. Bijna zes maanden waren verstreken met alleen maar weigeringen, bellen naar Gambia, weer nieuwe documenten aanleveren, weer wachten, etc etc. Ik wist van gekkigheid niet meer hoe ik mijn frustratie weg moest werken. Met eten of met drinken. Het werd het eerste. Toen de weegschaal alarm begon te slaan op die maandagochtend, en de ochtendzon mij op de fiets in het gezicht straalde, wist ik het. Ik neem het roer in eigen handen. Ik wacht niet langer tot de rechtbank eindelijk eens met een datum voor het Hoger Beroep komt. Ik besluit half november naar Gambia te gaan. Mét Tapha als het uiteindelijk toch gelukt is een visum te krijgen of zónder hem.

Van hogerhand werd klaarblijkelijk bepaald dat ik het recht niet had om voorbij te gaan aan onze Rechtsstaat: een dag later lag opeens de datum voor het Hoger Beroep in mijn WhatsApp boxje: 28 november in Middelburg. Stilte. Shock. Dan ben ik al weg. Of moet ik een dag na mijn heldhaftige beslissing schijt te hebben aan alles wat Immigratiedienst heet alweer mijn actie herzien?! Het werd een vreselijke nacht. Van alles dacht ik uit. Van niet gaan en de hele winter met of zonder Tapha aan mijn zijde in Nederland blijven tot niets meer van me laten horen.

De volgende ochtend belde ik met mijn advocaat. Ik kon naar Gambia gaan en dan zou zij de Rechtszitting bijwonen en zo goed mogelijk het woord voor me doen. Waartoe vraag je je af. Ik wilde hem híer omdat ik dáár niet heen kon in verband met mijn herstellende lijf. Stel dat hij een visum krijgt, dan moeten we samen in de winter naar Amsterdam gaan reizen. Nee!! Om een lang verhaal kort te maken: we gaan proberen of hij begin april mag komen. Komen we samen en kan hij eindelijk mee naar Vlieland. Zo gezegd zo gedaan.

Mijn neef uit Australie wilde dolgraag in mijn huis en ik kon er vandoor. En niks wachten tot half november, half october! Wegwezen! Ik wil Tapha zien, Malang knuffelen en voor sponsordochter Mama heeft het ook te lang geduurd. Kanaale!! Kanaale!! Roep ik in de hoorn en sta te trappelen en te kirren als een puber. Ik kom eraan!!