Druk

Doos na doos werd zorgvuldig ingepakt. Alles werd gesorteerd op belangrijkheid en bijgehouden op papier. Elk kledingstuk dat door mijn handen ging werd gecontroleerd  - heel? schoon? zomergoed? – en van een labeltje voorzien: voor Arrogi en haar kids, voor Oumi, voor Matou, etc etc.  En nu.. nu het versturen per container bijna daar is? Een drama. Alles wat ik tegenkom en vermoedelijk daar kan gebruiken of hier kwijt wil, kwak ik in een doos met het label ”Echt Laatste Doos”. Batterijen, een verdwaalde kaars, sticks voor de hond, een meisjes badpakje, zware herenschoenen, stroopwafels in een blikje, maandverband voor Mama, een pet voor Tapha. Het kan me niet meer schelen. Na een week inpakken ben ik het zat. Het is ook te zwaar en mijn lijf protesteert. Wat heet..

Gisteravond besloot ik dat het genoeg was. Vandaag moest een rustdag worden.  Om halfnegen vanochtend masseerde mijn fysiotherapeut mijn oververmoeide lijf. Ik had geen armen meer. Mijn rug was een plank. Na een half uur voelde het als herboren en knoopte ik er nog even een bezoekje aan de kapper aan vast. Daarna nog even langs de Zeeman en…    

“Heej!!!!” klinkt het achter me op het fietspad. Ik realiseer me dat ik linksaf ben geslagen zonder om te kijken, rem en…  Mijn fiets blokkeert, het voorwiel slaat om en ik krijg het spatbord in mijn been. Au! Mijn been!! Alsof het spatbord het zo gepland heeft spat het bloed eruit. Paniek! Help! Ik bloed dood.. of zoiets.  Daarna in shock. Met een theedoek van de Zeeman zit ik op de stoeprand mijn been dicht te drukken. Om me heen twee buitenlanders die in een mobieltje schreeuwen "Jullie moet komen! Sjnell!" Er wordt een telefoon tegen mijn oor gedrukt. “Hallo bent u daar? Bent u misselijk? Wat is uw leeftijd? Wij komen er zo aan. Blijf waar u bent!”

Never a dull moment. Story of my life. 
Vijftien hechtingen verder krijg ik de rust waar ik naar verlangde.